انواع درمان ها برای آسیب های روانی

درمان های روان پویشی از نظریه روان تحلیلی گری سرچشمه می گیرد. بر اساس این دیدگاه بیماری معلول مکانیزم های دفاعی است که مانع آگاه شدن از تعارضات می شود. درمان در این نظریه، عبارت است از تداعی آزاد که به بصیرت و حل تعارضات می انجامد. برخی درمان های پویشی دیگری وجود دارند که بیشتر رهنمود دهنده اند، و ممکن است به علایم مستقیم بیماری بپردازند.

درمان های انسان گرایانه و وجودی:

درمان مُراجع محور (که از درمان های انسان گرایانه به شمار می رود) به صورت غیر مستقیم به افراد کمک می کنند تا از راه بررسی و درک خود و زندگی خویش، به تمام توانایی های بالقوه ی خود دست یابند. در درمان وجودی، یک رابطه ی درمانی بین مراجع و درمانگر به وجود می آید که طی آن درمانگر و مراجع برای معنا بخشیدن به زندگی مراجع با یکدیگر کار می کنند.

درمان های رفتاری:

رفتار درمانی بر این فرض استوار است که علایم بیماری از راه یادگیری ناسازگارانه کسب می شوند. تکنیک هایی که در رفتار درمانی مورد استفاده قرار می گیرد، عبارتند از حساسیت زدایی منظم که بر تن آرامیدگی جهت کاهش اضطراب مبتنی است؛ درمان اجتنابی که رفتارهای نامناسب را تنبیه می کند، و روش های کنش گر مانند اقتصاد کوپنی (1) که رفتارهای مطلوب را پاداش می دهد.

درمان های شناختی:

درمان منطقی - هیجانی یک روش رهنمودی است که در آن به بیمار نشان داده می شود که فرآیندهای شناختی و فرضیات او نامناسب است. درمان های شناختی به مراجعان کمک می کند تا فرآیندهای فکری منفی که علت اصلی مشکلات آن ها است، شناسایی کنند. رویکردهای شناختی - رفتاری شناخت ها را پاسخ های یادگرفته شده ای در نظر می گیرند که به کمک تکنیک های شرطی سازی می توان آن ها را اصلاح کرد یا این که شناخت ها را مهارت هایی می داند که می توان با آموزش آن ها را تغییر داد.

درمان های جسمانی:

اولین داروهای ضد روان پریشی که هنوز مؤثرترین درمان برای اسکیزوفرنی به شمار می روند، فنوتیازین ها هستند. علاوه بر این، بازدارنده های منوآمین اُکسیداز، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و بازدارنده های باز جذب سروتوئین نیز، برای درمان افسردگی به کار می روند. افسردگی های دو قطبی با نمک های لیتیُم درمان می شوند. اختلال های اضطرابی با داروهای ضد اضطراب، مانند بنزودیازپین ها درمان می شوند. شوک درمانی نیز، زمانی برای درمان افسردگی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گرفت. جراحی روانی (از جمله بُرش وسیع در ماده ی سفید لُب پیشانی (2)) عبارت است از جراحی مغز برای ایجاد تغییر در حالات روانی یا رفتاری. همه ی این درمان ها با شدت و ضعف متفاوت، عوارض جانبی دارد.

درمان های روان پویشی (روان تحلیلی)

درمان های روان پویشی، از نظریه روان تحلیلی (3) فروید و روش درمانی او با همین نام نشأت گرفته است. بر اساس نظریه روان تحلیلی استفاده از مکانیزم های دفاعی به صورت ناهشیار، سبب بیماری فرد می شود؛ به این صورت که مکانیزم های دفاعی، مانع از آگاه شدن فرد از تعارضات و خاطره های تلخ دوران کودکی است و به صورت علایم بدنی و روان شناختی و گاهی رفتارهای ناسازگارانه ظاهر می شوند. این علایم بیماری را تشکیل نمی دهند؛ بلکه آن ها صرفاً شیوه ای هستند که بیماری خودش را از راه آن ها آشکار می سازد و اگر آن علایم برطرف شوند، مشکلات دیگری جایگزین آن ها خواهند شد. روش اصلی درمانی در روان تحلیلی، «تداعی آزاد» (4) است. در روش تداعی آزاد بیمار در مورد هر چیزی که به ذهنش می رسد، صحبت می کند و معمولاً روانکاو مداخله ای نمی کند و بیمار نهایتاً از عناصر ناخودآگاه، آگاهی پیدا می کند. هنگامی که تعارضات موجود در ناخودآگاه به سطح خودآگاه آمد، بیمار می تواند به آن تعارضات بینش (5) پیدا کند و آن ها را حل کند. فروید همچنین «تحلیل رؤیا» (6) را یک شیوه ی درمانی معرفی کرد، با این استدلال که عناصر ناخودآگاه خود را به شکل نمادین برای تحلیل گر آموزش دیده، آشکار می کنند. لغزش های روزمرّه، انتخاب کلمات یا اطوارهای قالبی جزئی، همه آشکارکننده ی ماهیت تعارضات زیربنایی تفسیر می شوند؛ ولی روانکاوی، فرآیندی بسیار وقت گیر است. برخی بیماران سال ها تحت روانکاوی قرار گرفته و هر هفته در چندین جلسه شرکت می کنند.